علامت این اختلال نقص پایدار در ارتباط کلامی وغیرکلامی است. کودکان مبتلا به این اختلال، درجمع وموقعیت های اجتماعی، احساس عدم اعتماد به نفس وگاهی خطرمی کنند و واهمه دارند که مبادا کاری کنند که جلوی دیگران آبرویشان برود وخجالت زده شوند.آنها معمولاً می ترسند که مبادا با سرخ شدن، لرزش دست یا لرزیدن صدا، اضطراب خود را لو دهند. این نقص ممکن است حاصل اشکال درفهم قواعد اجتماعی ، مشکلات زبانی یا ... باشد.
همچنین ممکن است ناشی از مشکلات دلبستگی و عدم ایجاد دلبستگی ایمن باشد.این امربه نوبۀ خود سبب ایجاد اضطراب در کودک شده و این اضطراب باعث جلوگیری از توانایی برقراری ارتباط صحیح اجتماعی می گردد. دراکثر موارد، کار برروی خانواده واصلاح روشهای فرزند پروری می تواند کمک به بهبود این امرنماید.
